Er zijn geen officiële richtlijnen vanuit de Space Observing System.
De Schumann Resonantie wordt Horizontaal gelezen, dus u kijkt naar de groene horizontale lijnen.
DATA:
Aan de bovenkant van het spectrogram ziet u dat deze is opgedeeld in 3 dagen, waarbij de datums bovenaan staan, van links naar rechts, rechts de meest recente.
TIJDEN:
Onderaan het spectrogram kunt u de tijden zien. U ziet de tijden in 3 blokken van 0-24 uur, wat overeenkomt met de datum bovenaan. De grafiek gebruikt de lokale tijd van Tomsk (Siberië) dat is 5 uur tijdverschil met (zomertijd) Nederland.
Bron: Space Observing System at Tomsk Science University, located in Siberia.
De Schumann Resonantie Waarden:
De getallen aan de linkerkant vertegenwoordigen het raamwerk voor het lezen van de Schumann Resonantie Piekwaarden de laagste bovenaan en de hoogste onderaan, in stappen van 4Hz. De Schumann Resonantie frequenties zijn relatief stabiel en veranderen niet. Er is ook niet een Schumann Resonantie frequentie, maar een reeks piekfrequenties. De Schumann Resonantie waarden bestrijken een bereik van 3Hz tot 60Hz, met ingestelde waarden met tussenpozen van ongeveer 6,5Hz uit elkaar, behalve de laatste waarden, 4.11.
De Schumann Resonantie wordt horizontaal afgelezen, meestal in de groene intensiteit schaduw.
U kunt eenvoudig een specifieke frequentie volgen via de 3-daagse cyclus. U zult zien dat de groene lijnen meestal de 7,83, 14, 20 en 26Hz frequenties aangeven. (Hertz, aantal trillingen per seconde) Andere frequenties die u, minder vaak zult zien zijn de laagste, 4Hz en de 33Hz en hoger.
Kleurcode:
Intensiteitsmetingen gaan van de laagste blauw (achtergrond) naar groen naar geel naar wit.
(Hoogste) Typische Schumann Resonantie waarden bevinden zich in het groene bereik.
Belangrijk:
Beschouw de verticale witte lijnen of witte spatten niet als Schumann Resonantie metingen
Verticale Witte lijnen of witte spatten:
In het algemeen vertegenwoordigen ze de energie-uitbarstingen of ionosferische plasma-onrust. Voor het grootste deel zijn de elektromagnetische (EM) barst waarschijnlijk bliksemgerelateerd of TLE (Transient Luminous Events: https://en.wikipedia.org/wiki/Upper-atmospheric_lightning als voorbijgaande lichtgevende gebeurtenissen) gerelateerd. Hoewel bliksem de belangrijkste aanjager van de Schumann Resonantie is, is gebleken dat elektromagnetische uitbarstingen vaak sprieten zijn, een soort bliksemverschijnsel dat zich hoog in de atmosfeer voordoet.
Bron: Schumann Resonantie meting: Space Observing System
Informatie van NASA over de Schumann Resonantie
Op elk willekeurig moment rollen er ongeveer 2 duizend onweersbuien over de aarde, die elke seconde zo’n 50 bliksemflitsen produceren. Elke blikseminslag creëert elektromagnetische golven die rond de aarde beginnen te cirkelen, gevangen tussen het aardoppervlak en een grens van ongeveer 60 mijl hoger.
Sommige golven als ze precies de juiste golflengte hebben, toenemend in sterkte, om een herhalende atmosferische hartslag te creëren die bekend staat als De Schumann Resonantie. Deze resonantie bied een handig hulpmiddel om het weer en de elektrische omgeving van de aarde te analyseren en zelfs om te helpen bepalen welke soorten atomen en moleculen in de atmosfeer van de aarde voorkomen.
De golven die door de bliksem worden gecreëerd, zien er niet uit als de op en neergaande golven van de oceaan, maar ze slingeren, schommelen steeds met meer energie en minder energie. Deze golven blijven gevangen in een atmosferisch plafond gecreëerd door de onderrand van de “ionosfeer” een deel van de atmosfeer gevuld met geladen deeltjes, dat ongeveer 60 mijl in de lucht begint.
In dit geval vereist de spot voor de resonantie dat de golf zo lang is (of twee keer, drie keer zo lang, enz) als de omtrek van de aarde. Dit is een golf met een extreem lage frequentie die kan oplopen tot 8 Hertz (Hz) zo’n honderdduizend keer lager dan de radiogolven met de laagste frequentie die worden gebruikt om signalen naar uw AM/FM radio te sturen. Terwijl deze golf rond de aarde stroomt, treft hij zichzelf opnieuw op de perfecte plek, zodat de toppen en dalen op 1 lijn liggen. Voila, golven die in resonantie met elkaar werken om het oorspronkelijke signaal op de pompen.
Hoewel ze in 1952 waren voorspeld, werden Schumann Resonanties voor het eerst betrouwbaar gemeten in het begin van de jaren zestig. Sindsdien hebben wetenschappers ontdekt dat variaties in de resonanties overeenkomen met veranderingen in de seizoenen, zonneactiviteit, activiteit in de magnetische omgeving van de aarde, in water aerosolen in de atmosfeer en andere aardgebonden verschijnselen.
Bron: vertaling NASA: schumann-resonance.html